रुस्तुम, माझा मुलगा चेल्सीचा फॅन आहे. मी फुटबॉलचे जेवढे सामने टिव्हीवर पाह्यले त्यापैकी सर्वाधिक चेल्सीचे आहेत. बलाक, ड्रोग्बा, अनेलका, मलुदा, टेरी, लॅम्पार्ड या खेळाडूंच्या शैलीची ओळख झाली.
माझा आवडता खेळाडू अनेलका. कल्पकता आणि कलात्मकता हे त्याचं बळ. त्यामुळे अनेलकाकडून चुका फारशा होत नाहीत. बलाक आता चेल्सीमध्ये नाही. पण तो मिडफिल्डला असताना खेळाचं सूत्रसंचालन अचूकपणे करायचा. प्रतिस्पर्ध्याच्या पायातला चेंडू सहजपणे त्याच्या पायात यायचा. बलाक धिप्पाड असल्याने पायासोबत डोक्याचा वापर करण्यातही वाकबगार होता. लॅम्पार्ड म्हणजे धीराचा आदर्श. मागच्या विश्वचषकीय स्पर्धेत तो इंग्लडकडून खेळत होता. त्यावेळी त्याने ठोकरलेला चेंडू गोलपोस्टच्या दांडीवर आपटून आतमध्ये एक टप पडला. गोल झाला होता. पण धावपळीत पंचाचं लक्ष गेलं नाही. लॅम्पार्ड केवळ एक क्षण हिरमुसला आणि दुसर्‍या क्षणी धावू लागला. चेल्सीचा कॅप्टन टेरी. मिडफील्डवरून बचावाच्या फळीपर्यंत मागे सरकत आला तरिही नेतृत्व त्याच्याकडेच राह्यलं. मलुदा गेल्या काही वर्षात स्ट्रायकर म्हणून पुढे येऊ लागला. ड्रोग्बा हा चेल्सीचा हीरो. वेग, शक्ती आणि अष्टावधान यामुळे गोल करण्याची संधी तो क्वचितच् चुकवतो. चेल्सीचा गोलकीपर चेक सर्वांवर कडी करणारा. पेनल्टी कीकही चेक अडवू शकतो असा टीमला भरवंसा असतो.
क्लबांच्या सामन्यात प्रेक्षणीय खेळाला महत्व असतं. विश्वचषक स्पर्धेत राष्ट्रीय भावनेला अधिक महत्व येतं. त्यामुळे ब्राझील वा दक्षिण अमेरिकेतील देशांचे संघ आणि अर्थातच जर्मनीसारखे काही देश या विश्वचषकावर वर्चस्व गाजवू पाहतात. आणि अनपेक्षित निकालच अपेक्षित करावे लागतात.
चेल्सीच्या संघाने अव्वल स्थान राखलं आहे त्याचं एक कारण सर्वोत्तम खेळाडूंचा त्यामध्ये भरणा आहे, असं म्हटलं जातं. ती क्लबची स्ट्रॅटेजी आहेच. पण त्याहीपेक्षा चेल्सीच्या संघाची स्वतःची म्हणून एक केमिस्ट्री तयार झाली आहे. चेल्सीच्या यशात सर्वाधिक वाटा संघ भावनेचा आहे. म्हणजे असं की अनेलकाने जागा काढली आणि ड्रोग्बाने गोल केला तर ड्रोग्बा पहिल्यांदा अनेलकाला मिठी मारेल. मग स्वतःचा विजय साजरा करेल. चेल्सीच्या संघात खेळाडूच्या व्यक्तीगत खेळापेक्षा संघ भावनेला केंद्रस्थान असतं. या उलट मँचेस्टर युनायटेड. या संघात रुनीला खास स्थानच असतं. कारण त्या संघाची केमिस्ट्री तशी घडली आहे. प्रत्येक संघाच्या केमिस्ट्रीची अशी वैशिष्ट्यं सांगता येतील.
काल म्हणजे रविवारी मँचेस्टर युनायटेड आणि चेल्सीचा सामना होता. प्रिमियर लीगमध्ये. मी काही तो सामना पाह्यला नाही. म्हणजे पाहणार नाही असंच ठरवलं होतं. टोरेझ चेल्सीतून खेळायला लागल्यापासून माझा चेल्सीतला रस कमी झालाय. तो सुपरस्टार आहे. पण चेल्सीच्या केमिस्ट्रीत बसणारा नाही. मागच्या विश्वचषक स्पर्धेत तो स्पेनकडून खेळत होता. त्याला बाहेर काढल्यावर स्पेनचा संघ यशाच्या दिशेने पुढे सरकला. टोरेझचं स्वतःवरच प्रेम आहे. पोर्तुगालच्या ख्रिस्टीआनो रोनाल्डोसारखं. त्यामुळे खेळावरची त्याची निष्ठा कणसूर होते. चेल्सीची केमिस्ट्री त्यामुळे बिघडते असं माझं निरीक्षण.
कालच्या सामन्यात मँचेस्टर युनायटेडने चेल्सीचा ३:१ असा धुव्वा उडवला, असं रुस्तुमने सांगितलं तेव्हा मी त्याला हे ऐकवलं. अनेलकाने जागा काढल्यावर टोरेझने एक गोल केला. पण गोल झाल्यावर टोरेझने अनेलकाकडे बघितलंही नाही, रुस्तुम म्हणाला. ड्रोग्बा नव्हता. लॅम्पार्ड होता पण त्याचा बॅड पॅच सुरु आहे. अनेलका आणि मलुदा बदली खेळाडू म्हणून आले. म्हणजे उशिराच.
माझा आवडता खेळाडू अनेलका. कल्पकता आणि कलात्मकता हे त्याचं बळ. त्यामुळे अनेलकाकडून चुका फारशा होत नाहीत. बलाक आता चेल्सीमध्ये नाही. पण तो मिडफिल्डला असताना खेळाचं सूत्रसंचालन अचूकपणे करायचा. प्रतिस्पर्ध्याच्या पायातला चेंडू सहजपणे त्याच्या पायात यायचा. बलाक धिप्पाड असल्याने पायासोबत डोक्याचा वापर करण्यातही वाकबगार होता. लॅम्पार्ड म्हणजे धीराचा आदर्श. मागच्या विश्वचषकीय स्पर्धेत तो इंग्लडकडून खेळत होता. त्यावेळी त्याने ठोकरलेला चेंडू गोलपोस्टच्या दांडीवर आपटून आतमध्ये एक टप पडला. गोल झाला होता. पण धावपळीत पंचाचं लक्ष गेलं नाही. लॅम्पार्ड केवळ एक क्षण हिरमुसला आणि दुसर्‍या क्षणी धावू लागला. चेल्सीचा कॅप्टन टेरी. मिडफील्डवरून बचावाच्या फळीपर्यंत मागे सरकत आला तरिही नेतृत्व त्याच्याकडेच राह्यलं. मलुदा गेल्या काही वर्षात स्ट्रायकर म्हणून पुढे येऊ लागला. ड्रोग्बा हा चेल्सीचा हीरो. वेग, शक्ती आणि अष्टावधान यामुळे गोल करण्याची संधी तो क्वचितच् चुकवतो. चेल्सीचा गोलकीपर चेक सर्वांवर कडी करणारा. पेनल्टी कीकही चेक अडवू शकतो असा टीमला भरवंसा असतो.
क्लबांच्या सामन्यात प्रेक्षणीय खेळाला महत्व असतं. विश्वचषक स्पर्धेत राष्ट्रीय भावनेला अधिक महत्व येतं. त्यामुळे ब्राझील वा दक्षिण अमेरिकेतील देशांचे संघ आणि अर्थातच जर्मनीसारखे काही देश या विश्वचषकावर वर्चस्व गाजवू पाहतात. आणि अनपेक्षित निकालच अपेक्षित करावे लागतात.
चेल्सीच्या संघाने अव्वल स्थान राखलं आहे त्याचं एक कारण सर्वोत्तम खेळाडूंचा त्यामध्ये भरणा आहे, असं म्हटलं जातं. ती क्लबची स्ट्रॅटेजी आहेच. पण त्याहीपेक्षा चेल्सीच्या संघाची स्वतःची म्हणून एक केमिस्ट्री तयार झाली आहे. चेल्सीच्या यशात सर्वाधिक वाटा संघ भावनेचा आहे. म्हणजे असं की अनेलकाने जागा काढली आणि ड्रोग्बाने गोल केला तर ड्रोग्बा पहिल्यांदा अनेलकाला मिठी मारेल. मग स्वतःचा विजय साजरा करेल. चेल्सीच्या संघात खेळाडूच्या व्यक्तीगत खेळापेक्षा संघ भावनेला केंद्रस्थान असतं. या उलट मँचेस्टर युनायटेड. या संघात रुनीला खास स्थानच असतं. कारण त्या संघाची केमिस्ट्री तशी घडली आहे. प्रत्येक संघाच्या केमिस्ट्रीची अशी वैशिष्ट्यं सांगता येतील.
काल म्हणजे रविवारी मँचेस्टर युनायटेड आणि चेल्सीचा सामना होता. प्रिमियर लीगमध्ये. मी काही तो सामना पाह्यला नाही. म्हणजे पाहणार नाही असंच ठरवलं होतं. टोरेझ चेल्सीतून खेळायला लागल्यापासून माझा चेल्सीतला रस कमी झालाय. तो सुपरस्टार आहे. पण चेल्सीच्या केमिस्ट्रीत बसणारा नाही. मागच्या विश्वचषक स्पर्धेत तो स्पेनकडून खेळत होता. त्याला बाहेर काढल्यावर स्पेनचा संघ यशाच्या दिशेने पुढे सरकला. टोरेझचं स्वतःवरच प्रेम आहे. पोर्तुगालच्या ख्रिस्टीआनो रोनाल्डोसारखं. त्यामुळे खेळावरची त्याची निष्ठा कणसूर होते. चेल्सीची केमिस्ट्री त्यामुळे बिघडते असं माझं निरीक्षण.
कालच्या सामन्यात मँचेस्टर युनायटेडने चेल्सीचा ३:१ असा धुव्वा उडवला, असं रुस्तुमने सांगितलं तेव्हा मी त्याला हे ऐकवलं. अनेलकाने जागा काढल्यावर टोरेझने एक गोल केला. पण गोल झाल्यावर टोरेझने अनेलकाकडे बघितलंही नाही, रुस्तुम म्हणाला. ड्रोग्बा नव्हता. लॅम्पार्ड होता पण त्याचा बॅड पॅच सुरु आहे. अनेलका आणि मलुदा बदली खेळाडू म्हणून आले. म्हणजे उशिराच.
